Het kleine plaatsje Karai ligt verscholen tussen de
rubberplantages, ongeveer een twintig minuten rijden van Kuala Kangsar. Karai is
ook bekend onder een andere naam: Enggor. Het ligt aan de rivier Sungei Perak,
in de deelstaat Perak. Niet ver van Kuala Kangsar. Vòòr 1900 was Karai de oversteekplaats van mensen, die van Ipoh naar Kuala Kangsar
reisden. Hier stapte je op het veer om je naar de overkant te laten brengen. De
reis naar Kuala Kangsar was dan nog 6 kilometer. Enggor is nog steeds niet erg ontwikkeld. Er bevinden zich slechts een paar
winkeltjes, restaurantjes en een school. De mooi bewerkte houten deuren van de
huizen wijzen op erop, dat er hoofdzakelijk een Chinese bevolking woont. Deze
verdient zijn geld voornamelijk op de rubberplantages. Tevens wordt er in het
plaatsje zwart geglazuurd aardewerk verkocht, dat typerend is voor deze streek.
xx
De brug in Karai werd gebouwd in opdracht van de
Maleise spoorwegmaatschappij.
Het vermoeden bestaat dat de ontginning van de tin-winning een belangrijke
reden is geweest voor de aanleg van deze bijzondere brug.
De Victoria Bridge, zoals die toentertijd gedoopt werd, was één van de mooiste van Zuidoost Azië.
Hij werd geopend
in 1900 door
de toenmalige sultan van Perak:
Idris Mersid-el-Aazam.
Door sommigen wordt deze Victoria Bridge gezien, als een
"soort bridge over de river Kwai", maar dat is niet zo.
Er is een andere, want.....
voor onze treinliefhebber is het de Guillemard Bridge in Kelantan, die meer
in aanmerking komt voor de titel: "bridge over the river Kwai".
Het meest interessante van Karai is dus de Victoria Bridge, een stukje spoorweg, dat Karai met het 134,5 km verderop gelegen Butterworth verbindt. De brug werd in
1900 gebouwd door de spoorwegmaatschappij en je hebt vanaf de brug een prachtig uitzicht op de oevers van de rivier. Over de brug rijden al lange tijd geen
treinen meer. De brug is "vergeten". Hij wordt niet weggehaald en blijft stilletjes achter in het landschap. Er wordt wel gefluisterd, dat de brug een initiatief was van de ingenieurs, toen
de mijnindustrie van tin op zijn hoogtepunt was. Eens was dit de mooiste brug van Zuidoost Azië. Helaas, het is nu vergane
glorie. De brug werd tijdens de Japanse overheersing gedeeltelijk vernietigd. De brug werd onbetrouwbaar voor de zwaar beladen treinen en werd niet meer
gebruikt. Vandaag wordt de Victoria Bridge alleen nog gebruikt door de lokale bevolking om naar de overkant te fietsen of te wandelen. Inmiddels ligt er een nieuwe brug
naast, die door het treinverkeer gebruikt wordt. De Victoria Bridge is vergane glorie.
xx
Deze
foto is genomen vanaf de nieuwe brug, die er naast ligt.
Deze heet de Iskandariah Bridge
Momenteel rijden over deze brug de treinen twee keer per dag naar het noorden,
richting Thailand.
Met, uiteraard veel passagiers, die uitstappen in Butterworth en Arau om een
weekend door te brengen op Penang of Langkawi. Anderen reizen door naar
Thailand.
Aan de linkerkant op deze brug kan men naar de overkant lopen of fietsen. De
lokale bevolking maakt hiervan dan ook driftig gebruik.
De brug werd onbetrouwbaar door de zware treinen, die er met hun zware
tinladingen overheen denderden. En nieuwe brug was dus noodzakelijk.
De
rest van de spoorlijn naar het Noorden is niet meer te zien aan deze kant
van de rivier.
Een paar wankele stenen constructies bij
het begin van de brug zijn nog stille getuigen van de vergane glorie.
Wie zal ooit nog eens bij deze bijzondere brug stilstaan?
De rails zijn overwoekerd door het oprukkende
oerwoud, waarvan de foto links "actueel" is.
Kunnen jullie de rails van de zgn. "Victoria Bridge" nog ontdekken?
Soms ontmoet je Maleisië,zulke bezienswaardigheden, die je in geen enkel
reisboek/ reisgids zal tegenkomen. Dit was zo'n toevallige ontmoeting met
een stukje geschiedenis.
