|
De weg er naar toe is al schitterend, je rijdt langs rubberplantages en enorme velden met palmbomen. Dit keer zagen we een paar aapjes en twee
wilde zwijnen langs de kant van de weg. Koeien, geiten en waterbuffels zien we iedere dag, dus dat is geen bijzonderheid meer.
Na ongeveer een uur rijden richting watervallen kwamen we een bord tegenmet “Air Terjun” Cemerung, linksaf. “Air Terjun” is waterval in het Maleis. Het waren andere watervallen, dan die op de kaart stonden,
maar we zijn daar toch maar naar toe gereden, want we hadden geen idee, hoe we naar die andere waterval moesten.
Uiteindelijk kwamen we bij het beginpunt van de wandeling naar de waterval aan. Het was een doodlopende weg met een groot parkeerterrein en enkele eethuisjes. Ik parkeerde onze auto en we gingen op pad.
Er was een mooi pad dat langs het riviertje omhoog ging. We liepen gelijk door een prachtig woud met heel oude bomen en naast ons stroomde de
rivier. Al na 10 minuutjes lopen, kwamen bij een eerste watervalletje. Er waren al mensen met kinderen in het water aan het spelen. Pa en ma zaten op een grote steen en waren lekker een maal rijst aan 't verorberen.
Na 20 minuutjes hield het betonnen pad op en moesten we het bospad verder volgen. Ik had me niet gerealiseerd, dat al dat beton naar boven
gesjouwd moet zijn en begrijp nu dus ook wel, waarom ze op een gegeven moment ophouden met het betonnen voetpad. In het begin was het bospad
nog prima begaanbaar en daar kwamen we een Maleise man, helemaal nat van het zweet, tegen, die terugkeerde van zijn tocht.
Ze vragen altijd waar je vandaan komt, hij dus ook. Hij vertelde vervolgens dat het boven bij de waterval schitterend was en dat er een hangbrug was, waar je over kon. Het was nog een kwartiertje lopen. Wij
enthousiast verder. Het pad werd echter steeds onbegaanbaarder, maar we wisten nu van de hangbrug en dus wilden we verder.
Na een half uurtje zei Joop: “Nog 5 minuten en dan gaan we maar terug”, want er was niets van een brug of waterval te zien. We dachten dat we
verkeerd zaten, hoewel dat nauwelijks kon, want er was maar één min of meer pad. De rest was allemaal oerwoud om ons heen. Ik liep steeds een
stukje achter en opeens hoorde ik Joop heel hard lachen. Hij had de hangbrug gevonden, ik vroeg wat er zo leuk was, maar hij zei: "Kom
maar kijken, dit is echt lachen." Ik schrok me rot, want er hing ontzettend scheef een hangbrug over een ravijn. Na even bijgekomen te
zijn, zagen we dat de brug "redelijk" stevig was en Joop ging erop. Ik maakte een foto van hem en grapte: "Dit is misschien wel
de laatste foto waar je op staat!!!" Ik wilde natuurlijk niet achter blijven en klom ook op de brug, voetje voor voetje ben ik naar het midden gegaan, waar je uitzicht had op de waterval.
Waterval was niet fantastisch, er kabbelde wat water van de berg naar beneden, dus denken/dachten we dat er hogerop nog meer moest zijn. We zijn nog een klein stukje hoger gegaan, maar het pad werd toen echt
slecht en we moesten natuurlijk ook nog terug!! Dus terug de hangbrug weer over en de afdaling ingezet.
Na dik een uur waren we weer op het parkeerterrein, waar een kraampje met wat eten en drinken stond. Meestal hebben ze niets kouds, maar gelukkig
had deze vrouw een piepschuimbox met wat gekoelde drankjes. Joop een blikje cola, ik een sinas en wat te eten, stukjes gebakken kip, en we kwamen weer helemaal bij.
Mensen zijn altijd ongelooflijk aardig, dus de vrouw van het kraampje kwam bij ons zitten en kletsen. Het is altijd moeilijk, want wij spreken
geen Maleis en zij geen Engels, maar met mijn woordenboekje en onze paar woorden Maleis is het altijd wel een vrolijke boel. We hebben moeten
beloven met onze kinderen nog een keertje terug te komen. Daarna in een vreselijke regenbui, gelukkig regende het niet bij de waterval, weer naar huis gereden.
's Avonds lekker uit eten geweest, dus weer een dag met een "gouden" randje in Maleisië.
|
